Zasady disc golfa są podobne do zasad golfa tradycyjnego. Runda rozgrywa się na polu disc golfowym składającym się z pewnej liczby dołków, zazwyczaj 9 lub 18. Każdy dołek składa się z tee (obszaru startowego) oraz oddalonego o pewien dystans celu, a na przeszkodzie stać mogą drzewa, wzgórza i zbiorniki wodne. Gracze rozpoczynają rundę poprzez rzut dyskiem z tee, uważając przy tym by nie przekroczyć jego przedniej linii. Przekroczenie linii jest błędem. Kolejny rzut następuje z miejsca, w którym upadł dysk po rzucie poprzednim. Dołek kończy się poprzez trafienie do celu. Celem gry jest przejście całego pola z jak najmniejszą ilością rzutów. Zazwyczaj gra toczy się w grupie złożonej z czterech – pięciu osób lub mniej. Gracze po kolei rzucają z obszaru startowego, a kolejność następnych rzutów uzależniona jest od odległości dysku od dołka: zaczyna osoba, której dysk wylądował najdalej od celu. W trakcie rzutu danego zawodnika, reszta graczy się rozchodzi.

Każde pole jest wyjątkowe, a zatem wymaga innej kombinacji rzutów. Najlepsi gracze starają się uzyskać optymalny tor lotu dysku biorąc pod uwagę odległość, podłoże, przeszkody oraz warunki pogodowe. By móc wykonywać różne rzuty, gracze noszą ze sobą wiele dysków o różnej charakterystyce lotu. Niektórzy gracze noszą ze sobą mini dysk – marker, którym zaznaczają swoją pozycję przed każdym rzutem. Używanie markera jest szczególnie wskazane w oficjalnych rozgrywkach.

W wielu polach disc golfowych występują obszary poza granicami pola gry zwane potocznie obszarami „OB” (ang. out-of-bounds). Jeżeli dysk wpadnie w taki obszar, do wyniku gracza zostaje dodany jeden rzut, a jego gra jest wznowiona z miejsca, w którym dysk przekroczył granicę obszaru autu. Niektóre pola wprowadzają obszary OB obwarowane specjalnymi zasadami: jeżeli dysk gracza wpadnie do takiego obszaru, to musi on wykonać kolejny rzut z konkretnego miejsca zwanego „drop zone” lub rozpocząć dołek od nowa z tee. Niektóre pola wprowadzają także trasy przymusowe; zwane mando (ang. mandatories); które wymagają by dysk powędrował nad, pod lub po jednej ze stron konkretnej przeszkody – obiektu mando.

Wedle tradycji, gracze rzucają z obszaru tee w kolejności wyników z poprzedniego dołka, przy czym osoba z najniższym wynikiem rzuca jako pierwsza. Większość graczy przestrzega nieformalnych, grzecznościowych zasad, wedle których nie należy stawać w polu widzenia rzucającego gracza i należy powstrzymać się od wydawania dźwięków, które mogłyby go rozproszyć. Trafienie dyskiem mogłoby kogoś zranić, dlatego PDGA zaleca by gracze nie rzucali dyskiem w pola całkowicie zasłonięte oraz w miejsca, gdzie mogą przebywać widzowie, przechodnie lub inni użytkownicy pola.